فيوز يك قطعه و وسيله‌اي حفاظتي است كه در مدارهاي الكتريكي و الكترونيكي كاربرد دارد و آن‌ها را در برابر افزايش غيرمجاز جريان الكتريكي محافظت مي‌كند. اگر جرياني بيش از جريان نامي از فيوز بگذرد واكنش فيوز قطع جريان الكتريكي خواهد بود و قطع جريان، ديگر قسمت‌ها آسيب نخواهند ديد.

در الكترونيك و مهندسي برق امروز، هزاران طرح مختلف فيوز براي ولتاژ و جريان‌هاي ويژه، ظرفيت و زمان واكنش؛ بسته به برنامۀ كاربردي آن، طراحي و توليد شده‌است. اين تنوع در ويژگي‌هاي زمانِ واكنش، به طراحان كمك مي‌كند تا با انتخاب دقيق‌تر؛ همزمان با ارائۀ ايمني كافي، از انقطاع بي‌مورد جريان جلوگيري كنند. معمولا براي يك مدار الكتريكي خاص، مقررات و آئين‌نامه‌هاي سيم‌كشي، حداكثر مجاز مقدار آن‌را تعيين مي‌كنند. اتصال كوتاه، اضافه‌بار، بارهاي نامتقارن يا خرابي دستگاه، دلايل اصلي عمل كردن فيوز هستند.

هرچند كه فيوز از روزهاي نخست مهندسي برق يك ابزار ضروري ايمني بوده، اين قطعه اولين بار توسط توماس اديسون در سال ۱۸۹۰ ميلادي ثبت اختراع شده‌است.[۱]

يك فيوز ابزار خودكاري براي قطع رسيدن نيرو به يك سيستم معيوب است كه مي‌تواند با قطع اتصال خودكار (ADS )؛(«Automatic Disconnection of Supply»)، تامين شود. اين قطع كننده مدار مي‌تواند به عنوان يك جايگزين براي فيوز‌ها موررد استفاده قرار گيرد ولي ويژگي‌هاي متفاوت قابل توجهي با آن دارد.

در ايران، اگرچه در گويش عاميانه و به ويژه در مصارف خانگي، واژۀ فيوز ممكن است براي اشاره به مدارشكن (Circuit Breaker) نيز به كار رود (كه از نظر كاربرد و عملكرد، تفاوت‌هايي با فيوز دارد)، اين دو را لزوماً نبايد با هم يكي دانست.